қарқ

[قرق]

т. гуфт

1. пардае иборат аз чирк ва хун, ки дар рӯи ҷароҳат пайдо мешавад, карахш, шух

2. чирки бадан; қарқ бастан а) бо шух ва карахш пӯшида шудани рӯи ҷароҳат; б) ниҳоят чиркин шудан (-и бадан аз шустушӯ накардан)